XXX Jubileuszowa Piesza Pielgrzymka Różanostocka
HISTORIA PIELGRZYMOWANIA
Pierwsza Piesza Pielgrzymka Różanostocka (PPR) odbyła się z racji uroczystości koronacyjnych Obrazu Matki Bożej Różanostockiej – Wspomożycielki w 1981 r. (25-27 czerwca).
By tak doniosłe wydarzenie w życiu Archidiecezji (wtedy jeszcze Archidiecezji Wileńskiej w Białymstoku) podkreślić i uczcić, J.E. Bp Edward Kisiel Administrator Apostolski polecił Białostockiemu Duszpasterstwu Akademickiemu przygotować „Młodzieżową Pieszą Pielgrzymkę do Różanegostoku” (pierwsza nazwa pielgrzymki). Przygotowania tej pielgrzymki zostały powierzone duszpasterzom akademickim i młodzieży akademickiej (dotychczasowym uczestnikom Pieszej Warszawskiej Pielgrzymki na Jasną Górę, bogatym w pielgrzymkowe doświadczenia). Kierownikiem został ks. Alfred Ignatowicz (zm. 2.03.2004).
Pątnicy I PPR wyruszyli z kilku parafii Archidiecezji (Białostocka Fara, Wasilków, Czarna Białostocka, Goniądz, Sokółka). Pielgrzymów na noclegu gościły dwie parafie: Czarna Białostocka i Majewo.
27 czerwca 1981 r. pątnicy dołączyli do wiernych całej Archidiecezji, uczestniczących w nabożeństwach przygotowujących do Koronacji Obrazu. 28 czerwca o godz. 11:30 pod przewodnictwem J.Em. Franciszka Kardynała Macharskiego odprawiona została Msza Św. Koronacyjna z udziałem ponad ćwierćmilionowej rzeszy wiernych. Chociaż pielgrzymka została rozwiązana dzień wcześniej, większość pątników pozostała w Różanymstoku i brała udział w tej doniosłej uroczystości.
Wśród uczestników I PPR ogromną większość stanowiła młodzież (uczniowie szkół podstawowych, średnich, studenci). Młodym pielgrzymka stała się wielką demonstracją wiary i młodzieżowego entuzjazmu, doskonałą okazją do dziękczynienia Bogu za miniony rok szkolny (akademicki), a także możliwością uproszenia przez wstawiennictwo Najlepszej Matki (Różanostockiej Wspomożycielki) wszelkich potrzebnych łask. Wielu kapłanów w całej Archidiecezji Białostockiej zwróciło uwagę na znaczącą rolę nowej formy rekolekcji dla młodzieży - rekolekcji w drodze. Zrozumiałą jest rzeczą, że kolejne „Kalendaria Duszpasterskie Archidiecezji Białostockiej” przez szereg lat (aż do dziś) uwzględniały PPR jako bardzo ważne wydarzenie, mobilizujące młodzież i jej duszpasterzy.
Chociaż każda PPR była wyjątkową pielgrzymką, różniącą się znacznie od „Młodzieżowej Pieszej Pielgrzymki do Różanegostoku (1981)” to trzeba mocno podkreślić, że właśnie ta historyczna, Pierwsza Pielgrzymka nadała specyficzny charakter, określiła kierunki w przygotowaniach i przebiegu „białostockich rekolekcji w drodze”, stała się dziedzictwem z którego korzystają współcześni pątnicy i organizatorzy...
II Piesza Pielgrzymka Różanostocka (PPR) przygotowywana była w konspiracji – „nielegalnie” (1982 r. - Stan Wojenny). Dopiero na kilka dni przed wymarszem odważnych białostockich i wasilkowskich pątników (około 500 osób) Władze Państwowe udzieliły zezwolenia na przeprowadzenie pielgrzymki. Został postawiony warunek: grupy mogły wyruszyć tylko z Wasilkowa - Świętej Wody. Pomimo Stanu Wojennego pielgrzymowanie do Różanostockiej Pani nie zostało przerwane. Pielgrzymki zachowując od 1981 r. ciągłość wyruszały każdego roku (tak jest i teraz)...
Termin rozpoczęcia PPR ściśle związał się z zakończeniem roku szkolnego (zawsze w pobliżu rocznicy koronacji Obrazu Różanostockiej Pani - 28 czerwca). Stąd pielgrzymki co roku rozpoczynały się w ostatni piątek roku szkolnego.
W miarę upływu lat do PPR włączyła się niemal cała Archidiecezja. Niewiele zmieniała się trasa białostockiej - głównej „gałęzi”, ale cięgle dochodziły liczne grupy z wielu parafii, nawet sąsiednich diecezji (Diecezja Ełcka – par. Rygałówka), czy spoza granic naszej ojczyzny (Białoruś). Właściwie każda z grup pielgrzymkowych tworzy swoją oryginalną historię wpisującą się w wieloletnią tradycję pielgrzymowania do Różanegostoku. Kolejne lata wzbogacały pielgrzymów i organizatorów w nowe doświadczenia. Wiele cennych inicjatyw wchodziło w życie i tak wrastały się w pielgrzymkę, że dziś trudno ustalić ich genezę i źródło...
W kilku pierwszych PPR każda z grup wyróżniała się swoim kolorem (nazwa grupy, chusty, koszulki itp.). Pielgrzymka mieniła się barwami narodowymi, papieskimi, maryjnymi... W pewnym momencie znacznie wzrosła ilość pątników, co doprowadziło do powstania wielu nowych grup. Zabrakło kolorów do identyfikowania kolejnych pielgrzymkowych (najczęściej parafialnych) wspólnot. W takiej sytuacji zrezygnowano z tej oryginalnej formy nazewnictwa i wprowadzono numery grup. Na szczęście niektóre grupy kultywując swoje tradycje do dziś używają charakterystycznych barw (np. Grupa Żółta – Krynki)...
W 1986 r., na VI PPR, został opracowany unikatowy Śpiewnik Pielgrzymkowy p.t.: „Śpiewać chcę, jak dobry jest Pan”. Była to niezwykle cenna inicjatywa, przecież w tym czasie na rynku księgarskim nie było tego typu publikacji. Śpiewnik rozszedł się jak „świeże bułeczki”...
W 1987 r. Archidiecezja w Białymstoku obchodziła 600-lecie. Młodzież bardzo spontanicznie zareagowała na zachęcające do udziału w VII PPR hasło: „6000 pielgrzymów na 600 lat Archidiecezji”. Udało się – uczestników było jeszcze więcej...
Pielgrzymi przez lata pozostawiali wyraźne ślady swojej wiary i obecności na pielgrzymim szlaku. Młodzież postawą i entuzjazmem budowała spotykanych na trasie ludzi, pozostawiała też materialne, symboliczne świadectwa: w 1984 r. – w Świętym Roku Odkupienia (IV PPR) z Białegostoku do Różanegostoku niesiony był krzyż, który został postawiony na terenie Sanktuarium; w 2000 r. – w Roku Wielkiego Jubileuszu (XX PPR), tym razem w Świętej Wodzie, stanął Jubileuszowy Krzyż, również przyniesiony przez pątników...
Od lat na PPR bardzo ważnymi, często cytowanymi stawały się słowa Ojca Świętego Jana Pawła II, szczególnie te kierowane do młodych. Orędzia Papieża z okazji Światowych Dni Młodzieży były się natchnieniem do hasła pielgrzymki, konferencji, homilii itp. Młodzi pątnicy zapoznani z tymi treściami ochoczo podejmowali refleksje nad istotnymi dla ich przyszłości wyborami. Ojciec Święty stawał się jakoby przewodnikiem PPR, a młodzież czując tę więź z Papieżem gorącą modliła się za Jana Pawła II. Kilkakrotnie na zakończenie pielgrzymki pątnicy wysyłali do Watykanu telegram potwierdzający łączność i pamięć w modlitwie...
PPR podejmowała trud działalności wydawniczej. Od wielu lat drukowane były plakaty informacyjne, przygotowywano też Karty Pielgrzyma, znaczki pielgrzymkowe, foldery promujące pielgrzymkę (zrozumiałą jest rzeczą, że forma tych wydawnictw zmieniała się pod wpływem osiągnięć techniki i możliwości dostępu do niej). PPR w niewielkich ilościach produkowała także koszulki i czapeczki z logo pielgrzymki. W czasie wędrówki do Matki Bożej Różanostockiej redagowana była „Gazetka pielgrzymkowa”, odczytywana we wszystkich grupach. Zawierała ona informacje dotyczące miejscowości noclegowej oraz ważne ogłoszenia. Od wielu lat pątnicy po pielgrzymce mieli możliwość nabycia pamiątkowego filmu i zdjęć (również na CD). Warto dodać, że przed XXIII PPR (2003 r.) została uruchomiona oficjalna internetowa strona PPR...
W latach 90, dzięki życzliwości gospodarzy Różanostockiego Sanktuarium (Księży Salezjanów), pojawił się zwyczaj organizowania na zakończenie PPR koncertów zespołów chrześcijańskich (CCM). Pątnicy, choć wyczerpani trzy dniową wędrówką chętnie zostawali w Różanymstoku by przy nierzadko hałaśliwej muzyce, przedłużyć radość osiągnięcia celu pielgrzymki. Ważnym wydarzeniem związanym z przedstawicielami „świata muzyki” było spotkanie pielgrzymów z Tomkiem Kamińskim (2003 r. - XXIII PPR). Miało to miejsce w Świętej Wodzie...
Pielgrzymkę, cały jej „image”, tworzą jej młodzi uczestnicy, ale nie można zapomnieć o tych którzy w sposób szczególny dbali o sprawny, bezpieczny i owocny przebieg PPR. Kierownicy PPR:
1981 r. ks. Alfred Ignatowicz (zm. 2.03.2004)
1982-1991 ks. Stanisław Gniedziejko
1992-1993 ks. Andrzej Tałałaj1994-1997
1992-1994 ks. Jarosław Grzegorczyk
1998-2002 ks. Jakub Radziwoński
2003-2007 ks. Adam Kozikowski
2008- ks. Krzysztof Maliszewski
Salezjanie - Różanystok
