Pasterka

Cicha, piękna gwiaździsta noc. Wędrujący po sklepieniu nieba mały wóz. W oknach blask Betlejemskiego światła pieczołowicie ochraniany, aby nie zagasł. Sanktuarium na wzgórzu, do którego z każdej strony zmierzają, jak migocące koraliki światła lamp samochodowych. I mała kopka śniegu przed kościołem przypomina jaka to jest pora roku, a niektórzy nawet mówią „cóż to za święta - nie ma śniegu, mróz nie skrzypi pod stopami”. A Chrystus się rodzi… W szopie wymiana spojrzeń pełnych miłości. Zatroskany Józef spogląda na Maryję, a Ona już zapomniała o bólach rodzenia i z zachwytem patrzy na najpiękniejsze dziecko świata - jak każda matka. Ono zaś szuka mojego spojrzenia, by powiedzieć „nie lękaj się”, otwórz drzwi swojego serca, dziś w tobie chcę się narodzić. Piękna szopka emanuje jakimś wyjątkowym ciepłem, a zarazem dostojeństwem pomimo, że obok są tak pospolite zwierzęta jak owce , barany, krowa i osioł. Wnętrze świątyni zachęca, aby zatrzymać się dłużej - ale czy znajdziemy na to czas. Tak naprawdę to od tego zależy atmosfera świąt, więc pójdźmy wszyscy do stajenki… Dziękuję ks. Proboszczowi za kazanie, które pobudziło serce do refleksji.