Peregrynacja Relikwii św. Dominika Savio Różanymstoku.

Perygrynacja
W ramach obchodów 150 rocznicy śmierci św. Dominika Savio relikwie tego Świętego chłopca z Oratorium Księdza Bosko będą peregrynować po Polsce. Przedstawiamy kalendarium peregrynacji.
08 wrzesień, sobota Relikwie św.Dominika Savio – Warszawa Bazylika godz. 17, 00 – powitanie
09 wrzesień, niedziela Warszawa (wyjazd ok. 13, 00)Sokołów Podlaski (powitanie 17, 00)
10 wrzesień, poniedziałek Sokołów Podl.(wyjazd ok. 11, 00)Różanystok (powitanie 17, 00)
11 wrzesień, wtorek Różanystok (wyjazd ok. 12, 00)Suwałki (powitanie 16, 00 )
12 wrzesień, środa Suwałki (wyjazd ok. 12, 00)Ełk (powitanie 17, 00)
13 wrzesień, czwartek Ełk (wyjazd ok. 12, 00)Olsztyn (powitanie 16, 00)
14 wrzesień, piątek Olsztyn (wyjazd ok. 13, 00)Ostróda (powitanie 15, 00)
15 wrzesień, sobota Ostróda (wyjazd ok. 7, 00)Przasnysz ok. 10, 00 – Płock (powitanie 18, 00)
16 wrzesień, niedziela Płock (wyjazd ok. 13, 00) Łódź św. Teresa (powitanie ok. 16, 00)
17 wrzesień, niedziela Łódź św. Teresa ( wyjazd ok. 14,00) Kutno (powitanie ok. 16, 00)
18 wrzesień, poniedziałek Kutno ( wyjazd ok. 13, 00)
19 wrzesień, wtorek Żyrardów (wyjazd ok. 14, 00)
20 wrzesień, środa Czerwińsk ZAKOŃCZENIE (wyjazd ok. 11, 00 )
21 wrzesień, czwartek Aleksandrów Kujawski (rano zakończenie) Bydgoszcz (parafia pw. Św. Marka) – przyjazd relikwii ok. 11.00.
22 wrzesień, piątek Bydgoszcz (rano wyjazd) Gdańsk Orunia (ok. 12.00)
23 wrzesień, sobota Gdańsk (wyjazd ok. 14.00) Rumia parafia p.w. Wspomożycielki (powitanie około 15.00)
24 wrzesień, niedziela Rumia – parafia p.w. Wspomożycielki
25 wrzesień, poniedziałek Rumia wyjazd ok. 8.00 – Słupsk ok. 10.00
26 wrzesień, wtorek Słupsk wyjazd ok. 9.00 Szczecin ul. Witkiewicza (ok.12.00)
27 wrzesień, środa Szczecin ul. Witkiewicza
28 wrzesień, czwartek Rano o 8.00 przejazd na Szczecin ul. Ku Słońcu
29 wrzesień, piątek O 12.00 – przejazd do Dębna (ok.15.00)
30 wrzesień, sobota Z Dębna wyjazd rano o 8.00 Piła parafia św. Rodziny ok. 11.00
01 październik, poniedziałek Rano o 8.00 wyjazd z Piły Ląd (ok. 11.00 – 15.00) – Konin (ok. 16.00)
02 październik, wtorek wyjazd z Konina (ok. 10.00) przejazd do Poznania (ok. 13.00)
03 październik, środa Wyjazd z Poznania (12.30) Częstochowa (ok. 18.00)
04 październik, czwartek Wyjazd z Częstochowy (13.30) Tarnowskie Góry (ok. 15.30)
05 październik, piątek Wyjazd z Tarnowskich Gór (13.00) Sosnowiec (ok. 15.00)
06 październik, sobota Wyjazd z Sosnowca (12.00) Wrocław ChK (ok. 16.00)
07 październik, niedziela Wyjazd z Wrocławia ChK (13.30) Wrocław św. Michał (ok. 14.30)
08 październik, poniedziałek Wyjazd z Wrocławia św. Michał (14.00) Wrocław NSPJ (ok. 15.00
09 październik, wtorek Wyjazd z Wrocławia NSPJ (14.00) Środa Śl. (ok. 16.30)
10 październik, środa Wyjazd ze Środy Śl. (16.00) Lubin JB (ok. 18.00)
11 październik, czwartek Wyjazd z Lubina JB (11.00) Lubin NSPJ (ok. 12.00). Wyjazd z Lubina NSPJ (14.00) – Marszałki (ok. 18.00)
12 październik, piątek Wyjazd z Marszałek (ok. 11.30) Twardogóra (ok. 14.00)
13 październik, sobota Twardogóra ok. 14.00 przejazd do Zabrza
14 październik, niedziela Zabrze Świętochłowice
15 październik, poniedziałek Świętochłowice Pogrzebień
16 październik, wtorek Pogrzebień Kielce
17 październik, środa Kielce Lublin
18 październik, czwartek Lublin Przemyśl
19 październik, piątek Przemyśl Rzeszów
20 październik, sobota Rzeszów Oświęcim – spotkanie nauczycieli z Polski
21 październik, niedziela Oświęcim Skawa
22 październik, poniedziałek Skawa Witów
23 październik, wtorek Witów Szczyrk
24 październik, środa Szczyrk Kraków
25 październik, czwartek Kraków Zakończenie Peregrynacji

Dominik Savio - bardzo bliski święty
Ks. Bosko uważał go za wzór młodzieńczej świętości. Pius XI mówił o nim: Mały, a właściwie wielki gigant ducha. Tymczasem dzisiaj, kiedy patrzy się na pobożne obrazki z jego podobizną, nie sposób oprzeć się wrażeniu, że miał rację, ten kto nazwał go gołębiarzem. Gdzie więc leży prawda o Dominiku Savio, pierwszym świętym wychowanku założyciela salezjanów?

Dominik Savio urodził się 2 kwietnia 1842 r. w San Giovanni di Riva w pobliżu Chieri. W wieku 12 lat został przyjęty przez ks. Bosko do oratorium na Valdocco. W 1856 r. wraz z kilkoma przyjaciółmi założył Towarzystwo Niepokalanej, grupę chłopców zaangażowanych w młodzieńczy apostolat dobrego przykładu. Umarł 9 marca 1857 w Mondonio, w wieku niespełna 15 lat. 12 czerwca 1954 r. papież Pius XII ogłosił go świętym.

Kiedy wertujemy kartki kalendarza przed oczami przesuwają się nam imiona świętych. O niektórych wiemy sporo, jak choćby o nawróceniu Pawła, o zaparciu się Piotra, o ubóstwie Franciszka z Asyżu, o radości Filipa Nereusza i o wierności, aż po śmierć o. Maksymiliana. Do świętych modlimy się i wzywamy ich pomocy. Rzadziej pamiętamy, że Pan Bóg dał nam ich jako wzory do naśladowania.

Dlaczego dał Dominika Savio? On sam – zważywszy na słowa: raczej umrzeć niż zgrzeszyć napisane w wieku siedmiu lat, w dzień pierwszej Komunii św. jawi się nam nienaturalny i raczej nie zachęca do naśladowania. Trudno też pójść śladami ekstaz, które czasem towarzyszyły mu po przyjęciu Komunii św. On po Mszy św. pozostawał w kościele, zanurzony w modlitwę przez wiele godzin, nam znacznie bliżej do pogawędki z przyjaciółmi, do pracy, do zabawy. Choć otaczamy troską chorych, to chyba nie bylibyśmy w stanie – a Dominik był – nastroić naszych dusz na odbiór "Bożych fal", które prowadzą do zagubionego na łóżka, zapomnianej przez wszystkich, umierającej kobiety. Któż z nas, w oparciu o takie ponadnaturalne przekonanie, śmiałby obudzić swego proboszcza i poprowadziłby go pod objawiony adres? A Dominik to potrafił. Tylko jak go naśladować?

Łatwo być świętym

Wbrew pozorom Dominik jest nam bardzo bliski. Przede wszystkim z powodu kilku doświadczeń, które stały się jego udziałem w drodze do świętości.

W pewną niedzielę Wielkiego Postu w 1855 r. ks. Bosko wygłosił kazanie na temat świętości młodzieńczej i z naciskiem zaznaczył, że naprawdę łatwo jest ją osiągnąć. Ta idea trafiła na podatny grunt. Dominik był przecież chłopcem dobrym z natury, otrzymał nienaganne wychowanie religijne i od dzieciństwa wyrastał w klimacie bojaźni Bożej. Jeśli dołożymy do tego ogólną atmosferę entuzjazmu dla sprawy Królestwa Bożego, jaka panowała na Valdocco, to nie należy się dziwić, że już po pierwszych zachętach do stawania się świętymi, Dominik oddał się gorączkowym marzeniom i planom zdobycia nagrody w niebie. Z tego też powodu nie usłyszał ostatniej części kazania, w której ks. Bosko mówił o środkach niezbędnych do osiągnięcia świętości: o dobrym wypełnianiu codziennych obowiązków, o radości, pobożności, czystości, o miłości Boga i bliźniego, czyli – jak spuentował swe wystąpienie ks. Bosko – o służbie Bożej właściwej wiekowi młodzieńczemu.

Podczas gdy ks. Bosko kończył kazanie, Dominik opracował już plan zażyłej przyjaźni z Bogiem. Być świętym – myślał – to tyle co być blisko Boga, cieszyć się błogosławieństwem ludzi i doświadczać boskich natchnień. Był przekonany, że droga do takiej świętości biegnie poprzez umartwienia, samotność, modlitwy i srogą pokutę. Wystarczyło jednak kilka dni takich praktyk, żeby popadł w melancholię, chodził rozmarzony, senny, przestał jeść. Nie cieszyły go lekcje w szkole i nie odczuwał zupełnie smaku zabawy i towarzystwa rówieśników.

I wtedy wkroczył ks. Bosko. Myślałem, że łatwo zostać świętym – tłumaczył się speszony Dominik. – Ja muszę być świętym. Wychowawca pochwalił jego zapał, a potem powoli sprowadził go na właściwą drogę. Trzeba byś był wesoły – mówił – byś dobrze wypełniał swoje obowiązki szkolne i przeżywał właściwie sakramenty i praktyki pobożności. I nigdy nie zapominaj o zabawie z rówieśnikami.

Tyle wystarczyło. Ks. Bosko zaproponował środki proste, ale właściwe dla wieku i możliwości Dominika. Przekonał go, że trzeba starać się być wiernym tym zwyczajnym, zdawać by się mogło, trywialnym "sposobom na świętość". Dobre chęci i zapał Dominika dopełniły dzieła.

Chłopiec czynił szybkie postępy na drodze młodzieńczej świętości. Wciąż radosny, pracowity, był zawsze gotów otoczyć opieką nowych wychowanków oratorium, upominał gorszycieli, doprowadzał do pojednania zwaśnionych przyjaciół. Aby zdobywać dla swej sprawy wciąż nowych chłopców, założył z przyjaciółmi Towarzystwo Niepokalanej. Stał się prawdziwym apostołem.

Dobrze wykorzystał krótki czas, jaki Bóg dał mu do dyspozycji. Zmęczony szukaniem upragnionego ideału i przygnieciony chorobą musiał opuścić Valdocco dla podratowania zdrowia. On jednak, po raz kolejny uprzedzony jakimś boskim natchnieniem, pożegnał się z ks. Bosko i kolegami na zawsze.

A jednak nam bliski

Trudno zachęcać do naśladowania ekstaz Dominika i do otwierania się na ten typ natchnień, jakimi Bóg go doświadczał. Jest jednak w Dominiku coś, co mnie urzeka, przez co stał się bliski współczesnej młodzieży. Jego życie rządziło się prawami młodości. Jak wszyscy w jego wieku, był wrażliwy na dobro i szukał szczęścia. Jednocześnie, tak jak jego rówieśnicy, był niepoprawnym idealistą i po trochę marzycielem. To przecież popędliwe marzenia zajęły jego uwagę, podczas gdy ks. Bosko tłumaczył, jak zostać świętym.

Idealista Dominik trwał przy swoim zamierzeniu, mimo złego samopoczucia, samotności i zmęczenia. Jakbym słyszał młodych, którym się wydaje, że są w stanie zawojować cały świat i nic nie może im w tym przeszkodzić. Jakbym słyszał wyznanie młodego idealisty, który zostawia Panu ostatni miesiąc życia, bo nic w nim dobrego nie zrobił. A kiedy pomożesz mu "włączyć" rozum i pamięć, to nagle zaczyna dostrzegać szkołę, zrobione zakupy, porządek w pokoju i dłoń wyciągniętą do kolegi. Zupełnie, jak Dominik.

W Dominiku urzeka także upór i wierność ideałom. To postawy bardzo potrzebne młodym, zwłaszcza, że wciąż wystawiani są na próby przez kulturę boleśnie naznaczoną subiektywizmem, egoizmem, relatywizmem i brakiem wierności...

I jeszcze jedno. Dominik Savio potwierdza słuszność drogi życia opartej na salezjańskiej duchowości młodzieżowej. Dzisiaj też Salezjanie proponują młodym odkrywanie smaku codziennego życia, optymizm, radość, przyjaźń Chrystusa, odpowiedzialne miejsce w Kościele i zapraszają do zwyczajnego, na miarę własnych sił, pomagania innym. Środki tak samo proste, jak w czasach Dominika.

ks. Marek Chmielewski SDB

Salezjanie - Różanystok